کابوس یک گیمر | قسمت آخر - نسخه‌ی قابل چاپ

سرباز لحظه به لحظه به احسان نزدیک می شود و عرق از صورت احسان بر روی زمین چکه می کند.

دست احسان را باز می کند و روی تخته ای چوبی و خونین قرار میدهد.
سرباز چاقویی خونین را بلند می کند و بر روی انگشت کوچک احسان قرار میدهد.
احسان فریاد می کشد و سعی می کند خود را آزاد کند.
سرباز انگشت کوچک او را قطع می کند.
احسان فریاد بلندی می مشد و با صدای بلند می گوید: لعنتی قسم میخورم همتونو بکشم.
تنه ای به سرباز می زند و چاقو را از دست سرباز میگیرد و در چشم سرباز فرو می کند.
سرباز های دیگر آماده ی تیر زدن میشوند.
احسان جسد سرباز را مقابل گلوله ها قرار می دهد تا به خودش صدمه ای نرسد.
اسلحه را بر میدارد و در پشت سنگی کاور میگیرد.
به چند سرباز تیر اندازی می کند و موفق به کشتن آن ها می شود.
تیر او تمام می شود و به سمت یکی از سرباز ها حمله می کند.
در میانه ی راه سرباز چند تیر به دست او میزند و او زخمی می شود.
احسان گردن سرباز را میگیرد و در یک تیزی فرو می کند.
سپس کسری را در حال فرار میبیند.
احسان:حیوون لعنتی ... الان کارتو تموم می کنم.
دنبال او میدود.
در میان ی راه کسری گوشت حیوانات را جلوی پای اون می اندازد و احسان با پریدن از روی آن ها..مسیر خود را آسان می کند.
سپس او کسری را میگیرد و آن ها در حوضچه خونی می افتند.
ابتدا کسری بلند می شود و گردن احسان را میگیرد و قصد خفه کردن او را دارد.
احسان تقلا میکند که خود را نجات دهد ولی در این کار موفق نیست.
ناگهان در بغل خود چاقویی میبیند و دستان خود را دراز میکند تا آن را بر دارد.
احسان آن را میگیرد و در گردن کسری فرو میکند...سپس بلند می شود و در حین اشک ریختن چندین بار چاقو را در صورت او فرو میکند.
احسان : لعنتی من به خاطر تو همه چیم رو از دست دادم...پس بهتره بمیری.
سپس بلند می شود و دنبال راه خروجی از قصابی میگردد.
قطره های خون از دست و لباس او بر روی زمین چکه میکنند و آرام آرام به جلو پیش میرود.
او راه خروج را پیدا می کند و با خوشحالی به دنبال او میدود.
در را باز میکند...باران بر بدن او میریزد و مقداری از خون های موجود بر صورتش را پاک میکند.
در دور دست جاده ای را میبیند و به سمت آن حرکت میکند.
در میانه ی راه چندین بار بر روی زمین می افتد و به سختی خود را بلند میکند.
از شدت خون ریزی بر روی زمین می افتد و چراغ ماشینی را میبیند که به او نزدیک می شود.
سپس به هوش می رود.
در بیمارستان به هوش میاید و دکتر ها را میبند که در حال پانسمان کردن دست های او هستند.
با خیال راحت چشمان خود را میبندد ودر خواب عمیقی فرو میرود.
سال ها بعد به دلیل چیز هایی که دیده دیوانه می شود و در سن پنجاه سالگی در تیمارستان میمیرد.
پایان